Alman müellif Wolfgang Schorlau, polisiye edebiyatın en sık takip edilen isimlerinden biri… Muharririn romanlarının ise klasik polisiyeden farklı bir tarafı var. Schorlau yüklü olarak siyasi polisiyeler yazıyor. Neo-naziler tarafından gerçekleştirilen terör taarruzları üzere mevzular, üzerindeki sis perdesi kalkmamış olan hadiseler muharririn romanlarının odak noktası. Koruyan El, Münih Komplosu ve Bağlantı Yayınları tarafından yeni yayımlanan romanı Kavuran Soğuk dedektif Dengler eşliğinde, okuru cinayetleri çözmeye, yaşananların art planını araştırmaya davet ediyor. Schorlau ile konuştuk…
Siz yük olarak siyasi polisiyeler yazıyorsunuz. Bu da salt kurgudan fazla daha farklı bir yazım sürecini beraberinde getiriyor olsa gerek. Neden siyasi polisiye?
Ben seçtiğim hususları yazmadan evvel iki yıl boyunca araştırmalar yapıyorum. Ve bu bahisleri sevdiğim için üzerine baş yoruyorum. Materyal ettiğim temayla çalışıyorum ve onu suya sabuna dokunmayan bir şeyle geçirmek istemiyorum. Ancak edebi manada baktığınız vakit suya sabuna dokunmamak ismine bir sakınca yok. Dileyen bu türlü de yazabilir elbette. Lakin ben tercih etmiyorum. Bu mevzuyu sevdiğim için üzerine baş yoruyorum diyebilirim.
Yaşanmış şeylerden yola çıkarak romanlarınızı kurguluyorsunuz. Gerçek ve kurguyu iç içe harmanlamak güç olsa gerek? Bu hususlara odaklanmak için edebiyatı tercih etmeniniz ardında ne yatıyor?
Evet. Her vakit o kadar kolay olmuyor. Gerçek öyküye kurgusal bir şey eklemek benim yaptığım. Dengler romanları için şunu söyleyebilirim. Orada anlatılanlar gerçek, lakin karakterler kurguyla oluşturulmuş figürler. Ve o kurgu karakterler gerçekleri de elimden geldiğince gücüm yettiğince realitiye ulaşmaya çalışıyorum.
Ve Münih Komplosu’nda aslında Dengler üzerinden resmi olana bakmaya denedim. Burada ekim şenliğine yapılan bomba saldırısının gerisindeki radikal sağcı hareketin izleri görünmez kılınmıştı. Bu hareketten 30 yıl sonra bu mevzuyu tekrar açmak istedim. Bu olay aslında polisiye edebiyatın ya da genel olarak edebiyatın bir şeyleri değiştireceğine dair bir gösterge.
Yaşanmış olayları romanlarınıza mevzu ederek üzerine tekrar düşünmeye davet ediyorsunuz. Ve art planda kalmış aydınlatılmamış bahislere odaklanıyorsunuz. Bu noktada muharrir olarak bir misyon edindiğinizi söyleyebilir miyiz?
Misyon sözünü biraz fazla buluyorum. Lakin şunu söyleyebilirim. Şahsî olarak okumaya seçtiğimi kitapların bir şeylere dokunuyor olmasını tercih ediyorum. Gündelik hayatla ilişkili ve manalı olması benim için kıymetli. Bu türlü şeyler yazmaya ihtimam gösteriyorum. Okuduktan iki saat sonra aklımda hiçbir şey kalmayacak bir romanı okumaya tercih etmiyorum. Fakat misyon bunun için çok güçlü bir söz. Almanya’da 60’lı yıllardan beri yaşanan politik cinayetlerin büyük bir kısmı hala aydınlatılmamış durumda. Dengler romanlarıyla amaçladığım şey tam olarak aydınlatılmamış olaylar üzerine edebi bir yolla üzerine düşünmeye davet etmek. Ve yaptığım işte şunu yapıyorum. Bir hadisenin bütün modüllerini öteki türlü yerleştirip kim bilir tahminen de bu türlü olmuştur diyorum.
Romanlarınızın kurgusu güçlü, birebir vakitte çok önemli bir araştırma süreci olduğunu da okumak mümkün… Nasıl çalışıyorsunuz bu süreçte?
Daha evvel de belirttiğim üzere üzerinde iki yıl çalışıyorum. Her kitabın kendine ilişkin başka bir stratejisi var. Ancak paydaşlığı şu. Öncelikle mevzu hakkında yazılı ne varsa hepsini okuyorum. Mevzuyu benden daha güzel anlayacak beşerlerle konuşuyorum. Polis, siyasetçi ve gazetecilerle konuşuyorum. Şayet bir sendikaya üyelerse sendikacılarla konuşuyorum. Ve son olarak da cep telefonumu kapatıyorum. Bu da hayati bir değer taşıyor benim için.
Yazarlığa 45 yaşından sonra başlamışsınız… Nasıl karar verdiniz?
12 yaşındayken okul defterlerine romanlar yazıyorduk ve haftada 2 feniğe bunu kiralıyorduk. Bu da insanın bir müellif olarak güçlü olamayacağının en kıymetli delili. Beğendiğim bir sahneyi tanım etmeyi başardığımda yaşadığım o memnunluk duygusu beni yıllar sonra tekrar masaya oturtan şey oldu. Zira çocukluğumda yaşadığım o duyguyu hatırlattı.
Polisiyeye olan ilgi son yıllarda yükselişte. Siz bu ilgiyi neye bağlıyorsunuz?
Ben okuma aktiflikleri için çok sık kitapçılara gidiyorum. Her gittiğimde de polisiyenin çok satanlar içindeki oranı nedir diye onlara soruyorum. Bu işe başladığım vakitlerde oran yüzde 40’lardaydı. Artık ise yüzde 60 olduğunu öğrendim. Satın alınan kitapların yüzde 60’ı polisiye. Bunun altında yatan nedenlerden biri şu; polisiye bize hem hayattan hem de edebiyattan beklediğimiz sürükleyiciliği veriyor. Polisiye romanın bugün aslında toplumsal roman olduğunu düşünüyorum.
